Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια.

Δεν με χωράει ο τόπος. Νόμιζα πως πεινούσα. Πως διψούσα. Πως νύσταζα. Νόμιζα. Παίρνω τηλέφωνο για να ακούσω μια φιλική φωνή. Δεν μου φτάνει.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και με φυσάει αέρας παράλογα δροσερός για την εποχή. Θέλω να φωνάξω μα δεν έχω τι να πω.
Κοιτάζω τα σπίτια γύρω μου, τα περισσότερα σκοτεινά. Εύχομαι να μην πεινάει κανείς μέσα από αυτά τα παράθυρα. Εύχομαι να μην πεινάει κανείς γενικώς. Εύχομαι να ξαπλώνουν όλοι ευτυχισμένοι με ένα χέρι να τους αγγίζει τρυφερά. Εγώ το είχα και το έχασα. Ξέρω πόσο πολύτιμο είναι. Μπορώ να φανταστώ ζευγάρια, πίσω από αυτούς τους τοίχους να συνωμοτούν με τα μάτια μπροστά στο βλαστάρι τους, για να μην καταλάβει την αλήθεια, τον αγώνα τους. Μπορώ να φανταστώ γονείς να στερούνται για να δώσουν το περιττό στο παιδί τους. Τα παιδιά πρέπει να τα κρατήσουμε αθώα. Να μη στερηθούν τα παραμύθια. Εκεί είναι η ελπίδα μας. Εκεί και τα κίνητρα μας.

Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να είχα άλλη μια κρεβατοκάμαρα. Παιδική.
Να έφευγα τώρα από το μπαλκόνι για να δω αν είναι σκεπασμένο. Να έφευγα τώρα, να το έπαιρνα στα χέρια κοιμισμένο και να ξάπλωνα πλάι του. Τους πιο όμορφους ύπνους πλάι σε μωρά τους πήρα. Υπάρχει άδειο σπίτι, όταν υπάρχει παιδί?
Τι είναι όλα αυτά βραδιάτικα? Είναι το περίφημο βιολογικό ρολόι που σκίζομαι τόσο καιρό πως δεν έχω? Είναι η μοναξιά μου? Η μήπως είναι η ανάγκη μου να δημιουργήσω έναν κύκλο καινούριο, μόνο δικό μου? Και πατέρας? Που πας κοπελιά χωρίς πατέρα?

Δεν ξέρω. Αλήθεια. Δεν ξέρω αν γνώρισα ποτέ άντρα που να ήθελα πραγματικά να κάνω τα παιδιά του. Υπήρξαν φορές που αναρωτήθηκα αν κάποια χέρια θα ήταν το ίδιο τρυφερά με τα παιδιά τους. Υπήρξαν φορές που αναρωτήθηκα πόσο καλοί πατεράδες θα μπορούσαν να γίνουν κάποιοι.

Πάντως αν αληθεύει ότι μια γυναίκα υποσυνείδητα αναζητά στο σύντροφο της έναν υποψήφιο πατέρα για τα παιδιά της, εγώ είχα αλάνθαστο ένστικτο. Κάποιοι πρώην μου έχουν γίνει υπέροχοι γονείς. Και είναι ευτυχισμένοι, με ότι δυσκολίες και υποχωρήσεις εμπεριέχει όλο αυτό. Μερικές φορές τους σκέφτομαι και λίγο ζηλεύω. Όχι πως θα ήθελα να είμαι εγώ η μητέρα των παιδιών τους αλλά να, τους ξέρω τόσο καλά, που απλά ξέρω. Ότι το βρήκαν. Αυτό που ονειρευόμασταν μαζί κάτω από ξάστερους ουρανούς. Τι όμορφες εποχές!

Τώρα εκείνοι έχουν αλλάξει προτεραιότητες. Θέλουν ασφάλεια και σφραγισμένες πόρτες για να προστατεύσουν τα πολύτιμα τους. Και εγώ εδώ. Αναπολώ ακόμα, ξάστερους ουρανούς, ψίθυρους και γέλια.
Πως με ζάλιζε ο μαύρος ουρανός γεμάτος αστέρια. Πως με γέμιζε, όταν δίπλα μου είχα τον έρωτα μου. Ας γινότανε και πανηγύρι στα εκατό μέτρα. Τι με ένοιαζε εμένα? Ότι ήθελα το είχα εκεί. Πλάι μου. Πόσα καλοκαιρινά βράδια δεν το σκάγαμε για να αράξουμε σε μια παραλία, σε ένα βουνό για να πάρουμε εκείνο το κομμάτι ουρανό που μας αναλογούσε?

Και κατά ένα παράξενο τρόπο, όσο πιο παλιά πηγαίνω, τόσο πιο καθαροί ήταν οι ουρανοί μου. Χωρίς γιατί, χωρίς αλλά, χωρίς ερωτήσεις και κυρίως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Πόσα χρόνια αναρωτιέμαι έχω να το κάνω αυτό. Να το νιώσω? Τρομάζω με το πόσα. Εύχομαι να τον ξαναβρώ. Τον ξάστερο ουρανό. Σύντομα. Το έχω ανάγκη.

Ότι και να συμβαίνει γύρω μας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την φυσική ροή της ζωής προς την ομορφιά. Ο καθένας από εμάς καλείται μόνο να επιλέξει με ποια ομορφιά θέλει να ζήσει. Δεν πρέπει να χαρίσουμε το κομμάτι του ουρανού που μας αναλογεί. Και εγώ θα βρω το δικό μου. Και μετά είμαι σίγουρη, όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Μόνα τους. Μαγικά. Όμορφα. Με πατέρα.

                                                                      (Σε κάποιες φίλες μου, που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες.)