Κε Καβάφη με προδώσατε.

Καλά είμαι κατά τα άλλα μα να, νιώθω προδομένη. Λυπημένη και μπερδεμένη. Δεν ξέρω πως να το διατυπώσω, μα κε Καβάφη με προδώσατε.

Πάνε είκοσι χρόνια που στις αϋπνίες μου, μικρό παιδί εξερευνούσα την βιβλιοθήκη του πατέρα μου και διάβαζα τα δερματόδετα βιβλία του. Τον Καζαντζάκη δεν τον τελείωνα ποτέ, τον βαριόμουνα. Τον Παπαδιαμάντη τον διάβαζα και του χρωστάω πως κατάλαβα ότι είχα το μητρικό ένστικτο εκ γενετής. Εβδομάδες διάβαζα την Φόνισσα και δεν με χώραγε αυτό που ζούσα μαζί της. Με το Ρίτσο και τον Λειβαδίτη ερωτεύτηκα. Με τον Ελύτη ονειρεύτηκα, με τον Καββαδία ταξίδεψα και με τον Καρυωτάκη έκανα την επανάσταση μου. Ο τελευταίος με πρόδωσε πριν καν τον διαβάσω, μου έδειξε δρόμους που ο ίδιος αρνιότανε να περπατήσει. Μετά τον πρόδωσα και εγώ και ταυτίστηκα με την Πολυδούρη.
Με μας τους δύο όμως κε Καβάφη τι έγινε?

Στο Λύκειο θυμάμαι παράταγα τους έρωτες και τις φίλες μου στο προαύλιο και διάβαζα το ''Μοναχικό κορίτσι''. Πειράγματα, καζούρες. Δεν με πείραζε όμως, το μόνο που με πειράζει τώρα, είναι πως δεν θυμάμαι ποιος το είχε γράψει. Κρίμα που δεν έγραψα ποτέ κάπου ποια βιβλία έχω διαβάσει. Με ποια έβγαλα φτερά και ποια με σημάδεψαν. Μα τους ποιητές τους θυμάμαι σαν φιλαράκια χρόνων κε Καβάφη, τα ποιήματα τα διάβαζα ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια μου, για να ανακαλύπτω κάθε φορά μια καινούρια σκέψη που μου γεννούσαν.

Τι συνέβη με όλα αυτά που μου διδάξατε κε Καβάφη, ήταν ψέμματα με ποιητική αδεία? Γιατί μου μιλήσατε για την Ιθάκη μου κε Καβάφη? Τριαντατρία χρόνια και κάτι, την ψάχνω. Όχι για να πατήσω το χώμα της, μα για να την κάνω σκοπό μου. Υπομονή να ψάχνω έχω, μα θέλω να ξέρω προς τα που να προσανατολιστώ. Και όχι, δεν θέλω να καταλάβω στη στερνή μου ανάσα ποια ήταν η δική μου Ιθάκη, γιατί αν δεν την έχω βρει θα είμαι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του κόσμου που θα αφήνω.

Γιατί δεν με αφήσατε να ζήσω ανέμελα και μου είπατε ότι υπάρχει Ιθάκη κάπου μέσα μου και πως κάποια μέρα θα την βρω? Και αντί να ζω το ταξίδι μου, συνέχεια να αναρωτιέμαι μήπως το ρεύμα με πάει στην Ιθάκη κάποιου άλλου? Και αφού μου είπατε ότι η Ιθάκη μου θα με ολοκληρώσει γιατί όταν την σκέφτομαι δεν γαληνεύω? Για άλλη Ιθάκη ξεκίνησα και σε άλλη θα καταλήξω? Πόσες Ιθάκες μπορεί και να μου αναλογούν τελικά? Αυτά κε Καβάφη, δεν θα με βασανίζανε, αν δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της.

Τώρα που σας κατηγορώ βέβαια μπορεί και να αναρωτιέστε τι έκανα εγώ για όλα αυτά. Ότι με συμβουλεύσατε έκανα. Δεν έκλεψα ποτέ, δεν χαρίστηκα και δεν υπάρχει άνθρωπος που πέρασε από αυτό τον πλανήτη να πει ότι του χρωστάω συναισθήματα η υλικά αγαθά. Δεν εξευτέλισα ποτέ ούτε το σώμα μου, ούτε τα συναισθήματα μου και το κυριότερο δεν πρόδωσα ποτέ. Ούτε εμένα, ούτε και κανέναν άλλον. Ίσως μερικά όνειρα μου να θυσίασα σε κάποιους βωμούς, που όμως στις εκάστοτε περιστάσεις για μένα ήταν ιεροί.

Δεν ξέρω όμως, αν συνάδει το γεγονός ότι όταν με πρωτοσυμβουλεύατε, εγώ έκλεινα τα βιβλία και συνέχιζα να ταξιδεύω παραδείγματος χάριν με Σιδηρόπουλο. Και όχι πως θέλω να τον μειώσω σαν μουσικό, ίσα ίσα. Μα πιστεύω πλέον, πως δεν ήταν παρά ένα καλομαθημένο κωλόπαιδο που εξευτέλισε στα πολύ ''γήινα'' τον λόγο της ύπαρξης του και αυτό κάθε άλλο βασιλικό δεν μου μοιάζει πια. Κι ας συνεχίζουν κάποιοι να τον αποκαλούν πρίγκηπα. Θλιβερό από όποια πλευρά και να δεις ιστορίες ζωής σαν αυτήν. Δειλία βλέπεις. Τίποτα άλλο.

Δυστυχώς κε Καβάφη, δεν περιμένω να μου απαντήσετε σε αυτό τον φανταστικό διάλογο μας και εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω μπερδεμένη σε κουβάρια. Αλλά και αν μου δινότανε μια ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον που έχει φύγει, να ξέρετε πως αυτός δεν θα ήσασταν εσείς.

Θα επέλεγα τον άντρα που με ανάθρεψε. Το βουνό που είχα πάντα πίσω μου. Που τώρα δεν ξέρω αν το ξέρει εκεί που είναι, μα τον έχω πιο ανάγκη από ποτέ.

Θα μας έφτιαχνα έναν ελληνικό καφέ. Θα του έπιανα τα χέρια. Θα κοίταζα μέσα στα πράσινα, γαλήνια μα πάντα χαμογελαστά μάτια του και θα τον ρώταγα ''Πες μου παππού εσύ βρήκες την Ιθάκη σου? Ήτανε μέρος ή ήταν άνθρωποι που επέλεξες να ζήσεις μαζί τους? Μήπως η Ιθάκη σου ήμασταν όλοι εμείς, τα παιδιά σου? Τα δημιουργήματα σου? Η μήπως η Ιθάκη σου ήταν η αξιοπρέπεια που σε χαρακτήριζε πάντα και σου χάριζε ύπνο ελαφρύ χωρίς τύψεις και σε έκανε στα μάτια μου να μοιάζεις με βουνό? Ένα ψηλό, αγέρωχο, γαλήνιο βουνό που στις πλάτες σου κουβαλούσες τις αμαρτίες και τους πόνους όλων μας?''

Ότι και να μου έλεγε, θα τον πίστευα. Ποτέ δεν χωρέσανε ψέματα ανάμεσα μας. Και ίσως είναι ο μοναδικός που είχε τον τρόπο να γαληνεύει την ατίθαση ψυχή μου. Μα δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω. Ποτέ δεν θα μάθω αν την είχε βρει. Και θα μου λείπει πάντα αυτό το κομμάτι από την ιστορία της ζωής μου. Και θα μου λείπει πάντα εκείνος.
Λίγο χρόνο μαζί του θα ήθελα ξανά. Έστω μια ποταπή στιγμή.
Και ας μη μου απαντούσε. Να κοιτάξω μόνο τα μάτια του, να θυμηθώ πόσο ευτυχισμένος ήταν. Θα καταλάβαινα.

Αν κάποιοι από εσάς έχετε ένα τέτοιο βουνό, τρέξτε να το ρωτήσετε. Μη το αφήσετε για αργότερα. Μπορεί να μην υπάρχει αργότερα.
Ο Καβάφης μας έβαλε μόνο τον προβληματισμό, αλλού ήταν η σοφία.