Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων; Οι καλοί και οι κακοί; Αυτοί που αξίζουν και οι ανάξιοι; Τα θύματα και οι θύτες; Οι επιπόλαιοι και οι συνειδητοποιημένοι;
 Όλοι σχεδόν θυμόμαστε τους γονείς μας να μας διδάσκουν σαν παιδιά να είμαστε καλά και αντίστοιχα μεγαλώνοντας να μας προτρέπουν να γίνουμε σκληροί και ανταγωνιστικοί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Έχουμε έρθει κατά καιρούς όλοι μας σε επαφή με τοξικούς ανθρώπους. Αρπακτικά, που προκειμένου να επιβιώσει αλώβητο το εγωιστικό τέρας, που με επιμέλεια συγκατοικεί με τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, είναι ικανοί να τσαλακώσουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να περάσουν σαν οδοστρωτήρας από την ζωή σου. Σαν να μην έχεις καμία αξία.
Εκεί είναι και η κόκκινη γραμμή μας. Που συνειδητά η ασυνείδητα καλείται ο καθένας από εμάς να την προστατέψει. Άλλοι το καταφέρνουν και άλλοι όχι.

Πολλοί από αυτούς που δεν το κατάφεραν, επικαλέστηκαν την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη!
Τι όμορφη λέξη....αγάπη.  Μη την επικαλούμαστε χωρίς λόγο και αιτία.
Αγαπώ σημαίνει μπήκα στον κόπο να σε γνωρίσω. Πολλές φορές με ξενύχτησε η σκέψη σου, μπήκα στη θέση σου, είδα τις πληγές σου (μερικές τις έχω και εγώ) και τις αγάπησα και αυτές.

Σε ανέλυσα και είδα φόβους που δεν παραδέχεσαι. Αγάπησα τις αδυναμίες σου γιατί και αυτές είναι η μοναδικότητα σου. Αγαπώ τον μοναδικό σου τρόπο, σε κοιτάζω στα μάτια και αγαπώ τις σωματικές αντιδράσεις σου.
Αγαπώ σημαίνει σε σέβομαι. Σε θαυμάζω, για τα μικρά η μεγάλα επιτεύγματα σου, για ανόητα μικρά πράγματα που δεν έχεις ιδέα. Αγαπώ την περπατησιά σου, την φωνή σου, τα πράγματα που αγγίζεις. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να φέρω λεπτομέρειες από το σώμα σου, εκεί, ολοζώντανες μπροστά μου. Μπορώ να σε μυρίσω και να σε ακούσω ανά πάσα στιγμή.

Αγαπώ τα χέρια σου....παράξενο και όμως τα λατρεύω....αυτά έχω ανάγκη να με αγγίξουν με χίλιους δύο τρόπους.  Να μου χαϊδέψουν τα μαλλιά όταν έχω ανάγκη από παρηγοριά. Να με κλείσουν μέσα τους όταν θέλω ασφάλεια. Να με κρατήσουν όταν κάνω λάθη. Απλά να με αγγίζουν όταν δεν υπάρχουν λόγια για να χρησιμοποιήσει κανείς. Να μου κρατάνε τα δικά μου χέρια. Να με συνεφέρουν από τους παροξυσμούς μου. Γραφική η αγάπη; Όχι αν σκεφτεί κανείς ότι τα χέρια της μάνας κάνουν θαύματα...και αυτό αγάπη είναι, άλλου είδους, αλλά αγάπη.

Αγαπώ σημαίνει θέλω να χαίρεσαι και να γελάς και αν περνάει από το χέρι μου να ευτυχείς. Αγαπώ σημαίνει σου δίνω την μπουκιά από το στόμα μου όχι γιατί πεινάς, μα γιατί θέλω να γευτείς ότι γεύομαι. Αγάπη είναι σε καμαρώνω, σε υπερασπίζομαι και πηγαίνω κόντρα σε όλα, γιατί μόνο εγώ που αγαπώ ξέρω. Και αυτή η γνώση είναι κινητήρια. Όταν σε αγαπώ θέλω να έχεις πρόσβαση στη ζωή μου και στο σώμα μου.
Και εκεί είναι η κόκκινη γραμμή που σε αφήνω να περνάς, δεν με τσαλαπατάς, σε αφήνω να έχεις πρόσβαση γιατί το έχω ανάγκη. Δεν είναι η έλλειψη αξιοπρέπειας που έχω, είναι η θέση που έχεις στην καρδιά μου. Τα δικά μου συναισθήματα είναι που σε κάνουν μοναδικό στην δικιά μου ζωή. Δεν τυχαίνει, το επιλέγεις. Έχεις φανταστεί ποτέ μάνα να μην αγκαλιάζει το παιδί της επειδή έκανε μια βλακεία; Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.

Αγαπώ σημαίνει είμαι εδώ και σε παρηγορώ όταν πέφτεις και ματώνεις τα γόνατα σου και όσο και αν προσπάθησα να σε προφυλάξω, να μη σου πω ''εγώ στα έλεγα''.

Δεν έχει πόνο όλο αυτό; Σαφώς. Μα γιατί να προστατευόμαστε από την ζωή; Όταν δεν θέλουμε να πονάμε, φοβόμαστε να ζήσουμε.
Κανείς δεν μας λέει, πως πραγματικά είναι η ζωή. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή είναι χαρά και γέλιο, μαγεία και θαύμα, ακόμα και έκσταση. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή μπορεί είναι πόνος και στεναχώριες, απελπισία και δάκρυα.

Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ όμως δεν θέλω να χάσω τίποτα. Θέλω να αγκαλιάσω την ζωή, θέλω να γνωρίσω τα πάντα.
Δεν είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου και να μην ξέρω τι θα πει κλάμα. Γι' αυτό έχω τους δακρυϊκούς πόρους. Αν δεν ήμουν φτιαγμένη για να κλαίω δεν θα τους είχα. Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς. Τα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά μετά.....