Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Γιαλαντζί ντολμάς


Τέσσερις ώρες. Ολόκληρες. Τόσες μου πήρε για να ετοιμαστώ.
Άδειασα όλη μου την ντουλάπα. Τα φόρεσα όλα, με διάφορους συνδυασμούς για να καταλήξω σε αυτά που σκεφτόμουν μέρες τώρα για πιο κατάλληλα.
Χτένισα τα μαλλιά μου και μετά ξαναλούστηκα. Ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό μπορώ με αυτά τα δάχτυλα να ζωγραφίσω έναν τοίχο με ραπιδογράφο αλλά είναι εντελώς άχρηστα όταν πάνε να ασχοληθούν με τρίχες. Τρία τέταρτα έκανα να βαφτώ και τελικά τα μάτια μου έμοιαζαν με μάτια κατεψυγμένου μπαρμπουνιού. Ξέρετε, εκείνο το βλέμμα το εξόφθαλμο. Το κραγιόν πολύ κόκκινο. Ξέφυγε και λίγο. Άντε, πάλι απ' την αρχή. Τρέχω πάνω κάτω στο σπίτι και ψάχνω εκείνα τα υπέροχα σκουλαρίκια, δεν θα τα βρω. Το σπίτι μοιάζει με την Γκουέρνικα. Βομβαρδισμένη, όχι πριν. Θα γκρινιάξει πάλι όταν γυρίσουμε.
Λοιπόν, με τσεκάρω την ώρα που φοράω τις γόβες μου, εκείνες που στο μισάωρο μου κόβουν τα πόδια. Αποτρίχωση, μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλιά, μακιγιάζ, ντύσιμο όλα οκ. Προσπαθώ να χωρέσω στο μικροσκοπικό τσαντάκι όλα μου τα υπάρχοντα, γαμώτο τα θέλω όλα και ας μην έχω πάει ποτέ στη ζωή μου να φρεσκαριστώ.

Το ταξί αργεί, η εκδήλωση έχει πόρτα. Αγχώνομαι. Όχι αρκετά όμως για να μην ξανά ανέβω στο σπίτι, που πας κοπελιά χωρίς άρωμα? Ο δρόμος έχει πολύ κίνηση, το κινητό χτυπάει και ο καλός μου αγχώνεται αν θα προλάβω. Κατεβαίνω στην αμερικάνικη πρεσβεία και το κόβω με τα πόδια.

Με την μαύρη μου τουαλέτα, σαν από άλλο πλανήτη, περπατάω γρήγορα δίπλα στην κίνηση. Πειράγματα, κορναρίσματα, σκουντουφλώ. Τελευταία στιγμή το έσωσα. Με φαντάζομαι να πέφτω και να σαβουριάζομαι και κρυφογελώ. Να φεύγουνε τσαντάκια στον αέρα, τι γελοίο που θα ήταν με όλη αυτήν την παρέλαση από αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα μου.

Επιτέλους φτάνω. Που είναι η πόρτα τώρα, σύνελθε μπροστά σου είναι, σκέφτομαι. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Θέλω να δω την αντίδραση του όταν με δει. Δεν με έχει ξαναδεί τόσο περιποιημένη. Όχι ο καλός μου, ο άλλος. Με κοιτάζει καθώς ανεβαίνω τις σκάλες. Πατάω λίγο φόρεμα. Υποδέχεται τον κόσμο. Πλησιάζω από το πλάι και πριν του σκάσω το φιλί στο μάγουλο του λέω ''Σου πάει το ροζ'' και εξαφανίζομαι.
Τελειώνει η εκδήλωση και δεν ξέρω που είναι. Θα τον δω στη δεξίωση.

Σκανάρω τον χώρο, τα βλέμματα μας διασταυρώνονται συνέχεια. Μετά από μία περιπλάνηση στην αίθουσα που την λες και χορευτική πιρουέτα, έρχεται κοντά μου. '' Τι κάνεις, πετάς μια κουβέντα και εξαφανίζεσαι έτσι''. Ίσα που προλάβαμε να πούμε δυο κουβέντες και χαμογελώντας με ένα αστείο του, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον καλό μου που πλησιάζει. Πως το κατάφερνε αυτό, ποτέ δεν κατάλαβα. Να με αφήνει να διασκεδάζω ένα ολόκληρο βράδυ μόνη μου και μόλις με πλησιάσει ο άλλος, να βρίσκεται δίπλα μου σαν τον αστυνόμο Σαΐνι.

Απορρίπτει, διακριτικά πάντα, την πρόταση του άλλου για την συνέχεια της βραδιάς λέγοντας ότι έχει κλείσει τραπέζι σε ένα πανάκριβο αγαπημένο μου εστιατόριο. Εγώ γιατί το μαθαίνω τώρα, αναρωτιέμαι και πάω να σκάσω από το κακό μου. ''Μήπως μωρό μου να ακολουθήσουμε την παρέα?'' τον ρωτάω επιστρατεύοντας όλη την γλύκα μου. Μέσα σε πέντε λεπτά έχει δημιουργήσει μία δεύτερη παρέα να μας ακολουθήσει.

Οδηγεί με κατεύθυνση το μαγαζί. Ψάχνει το χέρι μου με το δικό του. Εγώ είμαι κρυφά θυμωμένη μαζί του. Τι τύψεις που έχω. Γυρνάω, του χαμογελάω και του χαϊδεύω τον σβέρκο, ξέρω πόσο του αρέσει. Ξέρω επίσης πως δεν είναι χαζός. ''Είσαι τόσο όμορφα ντυμένη σήμερα που ήθελα να πάμε κάπου πιο καλά'' μου λέει. Τι είπα, χαζός? Κάθε άλλο.
Κοιτάζω έξω τα φώτα της πόλης και αναρωτιέμαι γιατί έκανα τόσο κόπο για να αρέσω τόσο πολύ σε έναν άλλον άντρα. Λες και την επόμενη φορά που θα με δει, δεν θα φοράω τζιν και φλατ μπότες με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά  και χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Τελικά ποιον κοροϊδεύω, εμένα, τον άνθρωπό μου η τον άλλον? Τόσος κόπος για να σαγηνεύσω έναν άντρα που θέλει από εμένα την επιβεβαίωση ότι απλά μπορεί. Πόσο αστεία είμαι. Με αναστατώνει.

Προσπαθώντας να βγάλω το μακιγιάζ μου και φορώντας ένα τεράστιο μακό μπλουζάκι, κοιτάζω στον καθρέφτη τα απομεινάρια της μπογιάς. Εκείνη την στιγμή, στριφογυρίζουν όλα στο μυαλό μου. Σήμερα ήμουν ένας γιαλαντζί ντολμάς. Ένας ωραιότατος περιποιημένος ντολμάς. Έχει και αυτός την νοστιμιά του δεν λέω, αλλά δεν παύει να είναι γιαλαντζί. Σκέφτηκα καθώς κατευθύνομαι στο κρεββάτι μας και παίρνω μια μεγάλη αγκαλιά τον έρωτα. Τον υπαρκτό. Όχι τον γιαλαντζί.

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ, στο καρναβάλι ετούτο



Μάλωσε με μάνα. Μάλωσε με, μα όχι μη μου κακιώνεις. Μη μου κακιώνεις για όσα κατάφερα και όσα δεν μπόρεσα.
Για όλα αυτά, που όταν με κράταγες δικό σου σπόρο στην αγκαλιά, ονειρεύτηκες για μένα.
Προσπάθησα ξέρεις, να γίνω αντάξια των προσδοκιών σου, μα πιο πολύ των δικών μου.
Τα ταξίδια δεν είναι μοναχικά και εγώ δεν βρήκα αντάξιους συνοδοιπόρους. Γνώρισα πολλών ειδών συνταξιδιώτες. Κάποιοι ήταν δειλοί και δεν πέταξαν ποτέ μαζί μου. Άλλοι γεμάτοι μίσος απέναντι στο θαύμα που λέγεται ζωή.

Προσπάθησαν να με αλλάξουν μαμά.

Φίλοι με πρόδωσαν, άντρες με απαρνήθηκαν, συγγενείς δεν με επέλεξαν. Είδα πολλά μάτια. Μάτια με μίσος, μάτια αγαπημένα, μάτια αδιάφορα, μάτια ερωτευμένα και μάτια που έλεγαν ψέματα.
Αυτός ο κόσμος είναι άδικος, σε προσπερνάει, απλά. Προσπαθείς να δείξεις την αξία σου μέχρι να καταλάβεις ότι δεν άξιζε καν η προσπάθεια. Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι πάθη, αρρωστημένα πάθη.
Μερικοί είναι ανυπόφορα μικρούλιδες.

Με λάθος αξίες γεννήθηκα. Δεν έχει θέση ανάμεσα τους η αξιοπρέπεια. Δεν έχει θέση ανάμεσα τους η εκτίμηση. Θεριά διψασμένα για πόνο κατάντησαν οι άνθρωποι.
Ανθρωποειδή με συναισθηματική αναπηρία. Το ξέρουν? Δεν τους νοιάζει. Όσο ο μικρόκοσμος τους κινείται γύρω τους αισθάνονται σπουδαίοι. Ένα κλουβί ο κόσμος τους και εγώ ενοχλητικό έντομο σπάω τα φτερά μου στα κάγκελα τους. Μια αγκαλιά ονειρεύτηκα για κόσμο εγώ.

Με αποκαλούν γραφική, συναισθηματική, ονειροπόλα.
Ναι, είμαι όλα αυτά και βούτηξα με πάθος στα πιο σκοτεινά νερά της ψυχής μου για να τα κερδίσω. Και μάντεψε μαμά, βγήκα καθαρή από τα πιο σκοτεινά σκοτάδια.

Πονάει η διαδρομή προς τον πάτο, μα αυτό που αξίζει τελικά να θυμάμαι είναι ότι πάντα υπάρχει πάτος. Και όταν φτάσεις εκεί εξαντλημένος, μια σοφία σαν από άλλο κόσμο πλαισιώνει την ματιά σου. Από τότε και για πάντα. Πως να διακρίνουν οι άνθρωποι αυτή τη διαφορά σε ένα βλέμμα?
Πρώτα πρέπει να αδειάσεις τελείως απ' ότι καλό έχεις μέσα σου. Αυτό σημαίνει ότι το δίνεις όλο. Ποιος αντέχει? Το κενό που μένει, έχει βάρος ασήκωτο. Σε τραβάει κάτω. Έπιασα πάτο μαμά. Αλλά από εκεί, έχει μόνο πάνω. Και τώρα που το ξέρω, νιώθω ευλογημένη που αξιώθηκα να μάθω ότι το καλό μου δεν τελειώνει. Ποτέ.

Ονειρεύομαι και ξεχνιέμαι. Αυτή είμαι εγώ.
Πικραίνεσαι πολλές φορές για μένα. Το ξέρω. Μα κάθε χαραυγή ξαναγεννιέμαι. Μη μου μετράς τις χαραυγές μου, μόνο δώσε μου την ευχή σου να ξεχνιέμαι στις περισσότερες από αυτές. Και συγχώρα με.
Συγχώρα με που δεν αντέχω τα μικρά. Συγχώρα με, που πιστεύω ακόμα ότι δυο χέρια ενωμένα καθιστούν συμμορία, με μια δύναμη που δεν τελειώνει. Αυτό ψάχνω πάντα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Συγχώρα με που τήρησα κατά γράμμα τις αξίες που διδάχτηκα. Συγχώρα με που έμεινα ακέραιη κι ας ξέρω πως αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος.


Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά και της σιωπής τον πλούτο.
Βάρα καλή, βάρα γερή μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία.
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα στις χαραυγές ξεχνιέμαι.
Βάστα το νου, βάστα το νου, να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα


Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Προσοχή, κυκλοφορούν λύκοι ανάμεσα μας.


Προσοχή, κυκλοφορούν λύκοι ανάμεσα μας. Όχι πως θέλω να υποτιμήσω τα ζωντανά, τι μου φταίνε τα έρημα που η φύση τα αναγκάζει στην λεηλασία και στην αρπαγή για να επιβιώσουν.

Το καλό και το κακό το έχουμε όλοι μέσα μας. Ποιο υπερισχύει όμως στον καθένα από εμάς με φοβίζει. Σιχάθηκα.
Σιχάθηκα τους τοξικούς ανθρώπους. Σιχάθηκα τα καμώματα τους. Σιχάθηκα και εμένα που έδωσα αξία σε τέτοιες συμπεριφορές.
Συμπεριφορές ακατανόητες. Σε όλα τα μήκη, τα πλάτη και τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων. Σε ανάγκες αχόρταγες, που θα σου πιουν και την τελευταία στάλα φιλότιμου που επιστράτευσες για να τις καταλάβεις.
Κυκλοφορούν άνθρωποι ανάμεσα μας που δεν ξέρουν ότι είναι κακοί. Αναρωτιέμαι ποιος ορίζει ότι κάποιος είναι κακός. Σαφέστατα ο ίδιος. Εκείνος είναι, που με την συμπεριφορά του σου ξυπνάει από ένστικτο τον φόβο και την απειλή. Τις πιο πολλές φορές σε φέρνει και σε αμυντική κατάσταση.

Μπορεί να αγαπηθούν αυτοί οι άνθρωποι? Εννοείται. Για άλλους, δικούς σου ακατανόητους λόγους που θα ανάγκαζαν τον Φρόυντ να πετάξει στην πυρά όλα τα βιβλία του.
Αγαπάνε αυτοί οι άνθρωποι? Δεν ξέρω. Ίσως τον εαυτό τους και μόνο. Τα μεγαλύτερα ''εγκλήματα'' τα δικαιολογούν με ένα τεράστιο ''Εγώ έχω (είχα) ανάγκη.....''. Η μεγαλύτερη μπούρδα που θα σου πει κάποιος για να δικαιολογήσει τα αίσχη του.

Υπάρχουν άγραφοι νόμοι ηθικής αν τους ξέρεις. Σε γαργαλάει η ικανοποίηση σου και μόνο έτσι? Αν την ανάγκη, να ικανοποιούν τα πάθη τους και μόνο, την είχαν και οι γονείς σου τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα υπήρχες? Και αν υπήρχες θα ήσουν έτσι?

Βλέπω κακομαθημένους γύρω μου. Με μία ορμή για εκμετάλλευση. Δεν φοβάμαι την ορμή τους, φοβάμαι ότι δεν έχουν όρια. Φοβάμαι ότι εξαντλούν την εξυπνάδα τους στο πως θα καταφέρουν κάτι. Όχι κάτι μεγάλο, ένα όνειρο ζωής. Κάτι μικρό, που θα τους ικανοποιήσει πρόσκαιρα αδιαφορώντας για τα συντρίμμια που αφήνουν στο διάβα τους.

Αυτούς φοβάμαι. Όχι τους ανάξιους. Αυτούς που δεν έχουν αξίες.

            
              


Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Η συμφορά



Άυτή η συμφορά δεν έχει αιτία, ούτε λόγο, μόνο ξυπνάει σαν αγρίμι από χειμερία νάρκη. Κι αν είναι ο χειμώνας που φεύγει και την ξυπνάει, τότε εσύ για ποια καλοκαίρια μου μιλάς?
Τα καλοκαίρια τα αλμυρά από τη θάλασσα η είναι τα δάκρυα που κυλούν και καταλήγουν αλμυρό φαρμάκι στα χείλη?

Η συμφορά αυτή δεν έχει λόγο, ούτε προειδοποιεί. Δεν αφήνει ίχνη για να ξέρεις από που ήρθε. Και γιατί ρε γαμώτο διαλέγει την δική σου ψυχή για να πνίξει με αγκάθια το θετικό, το απλό.
Έχεις νιώσει ποτέ το ίδιο σου το αίμα, ζεστό να αναβλύζει και να φτάνει σαν κομπος στον λαιμό? Να είναι άραγε αυτό η πίκρα στο στόμα?

Εντέλει να'ναι συμφορά η μπερδεμένα κουβάρια που πνίγουν το μυαλό σου και δυναστεύουν το σώμα που το φιλοξενεί.
Κι εσύ χαμογελάς ειρωνικά. Είναι η ειρωνία της άγνοιας η της βλακείας που μπορεί να κάνει κάποιον τόσο υπερόπτη?

Και ύστερα έρχονται οι μέρες εκείνες που αφήνουν την καταιγίδα πίσω. Μα μέσα στην ανεμελιά υπάρχει ένα ρολόι ανύπαρκτο, που μετράει τις μέρες ως την επόμενη. Γιατί αν ζήσεις μια φορά την καταιγίδα, ξέρεις. Ξέρεις και δεν μπορείς να χαμογελάς ειρωνικά. Ούτε από άγνοια, ούτε από βλακεία. Ανόητε.


                 

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Γυναίκες singles άνω των τριάντα


Σιγά μη ξυπνάω σαν διαφήμιση. Τα μάτια μου είναι μαύρα από το χθεσινοβραδινό smokey eyes. Το έχω προσέξει, το άλλο πρωί είναι πιο sexy. Πρώτα βάζω μουσική και μετά φτιάχνω καφέ. Η μουσική εδώ, παίζει όλη μέρα.
Έχετε δει ποτέ εργένισσα μόνη στο σπίτι της? Ούτε πρόκειται να δείτε. Είμαστε απόλαυση.

Χορεύω συνέχεια. Την ώρα που στρώνω τα καθαρά μου σεντόνια, η λίστα μου παίζει That's life με τον Sinatra και εγώ μόνο με το κιλοτάκι χορεύω σαν καμπαρετζού γύρω και πάνω στο κρεββάτι μου. Όχι δεν το έχεις δει ποτέ αυτό και ούτε πρόκειται. Ίσως αν είσαι ο απέναντι και οι κουρτίνες μου είναι ανοιχτές. Και ένα μυστικό, όταν θα παίξει το Let's never stop falling in love πάντα καταλήγω μπροστά στο καθρέφτη για να βεβαιωθώ αν τους κουνάω ακόμα καλά. Τους γοφούς ντε.

Καφρίλες στο δικό μου σπίτι γίνονται, μόνο οι δικές μου. Άγραφος νόμος για γυναίκες. Στον καναπέ μου, ναι σ' αυτόν που δεν σε αφήνω να κάτσεις ποτέ χωρίς ριχτάρι, εγώ ξαπλώνω γυμνή. Και μόνο εγώ.
Και όταν με βλέπεις εκθαμβωτική έξω, δεν σημαίνει ότι το σπίτι που άφησα πίσω είναι για φωτογράφιση. Δεκάρα δεν δίνω. Και όταν μου χτυπάς το κουδούνι, καθυστερώ να σου ανοίξω γιατί ψάχνω και μαζεύω βγαλμένα σουτιέν, πάνω από τραπεζάκια και ανάμεσα από τα μαξιλάρια του καναπέ.
Στο δικό μου σπίτι το τηλέφωνο μπορεί να χτυπήσει δύο τα ξημερώματα. Από λίγους καλούς φίλους και μόνο. Δεν υπάρχει ωράριο ύπνου, αν κοιμάμαι απλά δεν θα με βρει κανείς. Στα σεντόνια μου ξαπλώνουν οι εκλεκτοί. Και δόξα το θεό και κάποιοι δυο τρεις φίλοι που θα έρθουν στις τέσσερις το πρωί γιατί δεν είμαι καλά και θέλω μια ανάσα να ακούω, τίποτα άλλο. Πάντα να ξέρεις έχουμε τέτοιους φίλους. Ευτυχώς.

Φτιάχνω καφέ λοιπόν και παίρνω τηλέφωνο. Θα πω για το χθεσινό βράδυ και μην έχεις αυταπάτες, ποτέ οι γυναίκες δεν λέμε λεπτομέρειες, εκτός και αν είναι κάτι αστείο, καταλαβαινόμαστε αλλιώς. Ποτέ δεν ξέρουμε τι κάνει η φίλη μας στο κρεββάτι της, μα την έχουμε σε μεγάλη υπόληψη, γι' αυτό πρόσεξε τα λόγια σου.

Όταν με βλέπεις έξω με τη κοριτσοπαρέα μου, ξέχνα τα κλισέ ότι μιλάμε για νύχια. Είμαστε σκληρές η μία με την άλλη και δεν χαϊδεύουμε ποτέ τα αυτιά μας. Τις πιο σκληρές αλήθειες, μου τις έχουν πει οι φίλες μου. Με αγαπούν.
Και δεν τσακωνόμαστε. Ποτέ. Μαλλιοτραβήγματα υπάρχουν μόνο στις ταινίες.
Και μάθε μια αλήθεια, όταν βγαίνουμε μόνες, αν σε προσέξουμε θα είναι γιατί θα είσαι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Η προσοχή που θα σου δώσουμε όμως θα είναι ένα βλέμμα με νόημα για να σε πάρουν γραμμή και οι υπόλοιπες. Μέχρι εκεί.

Και ποτέ δεν γινόμαστε αγέλη όπως οι άντρες. Οι άντρες μέσα σε μια παρέα έχουν ομοιομορφία και αν κάποιος αρχίζει να παρεκκλίνει, τον αποβάλλουν αυτόματα.
Εμείς ήμασταν όλες διαφορετικές από την αρχή. Το μόνο κοινό μας είναι η φωνή της ηθικής μας. Τίποτα άλλο. Αυτή η διαφορετικότητα, μας κάνει μια πολύχρωμη παρέα, μα συμπληρώνουμε τόσο καλά η μία την άλλη. Και ας τελειώσει πια η αηδία ότι δεν υπάρχει φιλία ανάμεσα στις γυναίκες. Ίσα ίσα, υπάρχει εκτίμηση, βαθιά κατανόηση και χαρά για τα κατορθώματα μας. Και αγαπιόμαστε. Ουσιαστικά. Στην πορεία της ζωής ίσως αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε έργο, μα για τις φίλες μας πάντα θα υπάρχει ρόλος.

Τους φίλους άντρες δεν τους μοιραζόμαστε. Τους βλέπουμε μόνες. Η κάθε μία από εμάς έχει τους δικούς της. Εξίσου πολύτιμοι. Είναι η αντρική άποψη στην ζωή μας. Ποτέ δεν θα καταλάβεις τι μας δένει μαζί τους και το πιο πιθανό είναι να μη τους γνωρίσεις ποτέ.

Είναι όλα ρόδινα στη single ζωή μου? Όχι, μα έχω δει και το αλλιώς και προς το παρόν την απολαμβάνω όσο τίποτα. Θες να μου την αλλάξεις? Αν θέλω και εγώ, ίσως μπορέσεις. Μα πριν προσπαθήσεις να μου μάθεις πως θα πρέπει να καθαρίζω το πορτοκάλι μου, να ξέρεις ότι έχω καταλήξει στον τρόπο που μου αρέσει.

Φτιάχνω τελικά εκείνον τον καφέ. Τώρα παίζει το Black wonderful life. Θα πάρω το βιβλίο μου και θα ανάψω το πρώτο τσιγάρο, το καλύτερο. Το πλυντήριο πλένει ρούχα. Ο νεροχύτης θα καθαριστεί αργότερα. Η ματιά μου πέφτει στα κυπελάκια μπογιάς και τα πινέλα πάνω στο τζάκι. Πρέπει να τελειώσω την ζωγραφιά πριν στεγνώσουν οι μπογιές. Αυτό που νομίζετε πως μια εργένισσα κάνει τις δουλειές τις με τσεμπέρι στο κεφάλι και ασταμάτητα είναι πλάνη. Όχι, είμαστε τόσο νωχελικές που βγάζουμε κάτι αισθησιακό. Γιατί? Γιατί απλά μπορούμε.

Σε λίγο θα αρχίσω να πεινάω. Στο δικό μου σπίτι δεν μαγειρεύουμε προκαταβολικά. Εδώ μαγειρεύουμε όταν πεινάμε. Και τα ντουλάπια μου είναι γεμάτα από λιχουδιές περίεργες. Μπορεί να μην έχω ψωμί αλλά έχω γάλα καρύδας. Απολαμβάνουμε το φαγητό και το κρασί σαν ένα καλό sex. Υπάρχει τρόπος και σε αυτό.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Πρόταση για ρακιές και φαγητό. Έτσι και αλλιώς δεν έχω όρεξη να μαγειρέψω.
Εκείνο ο έρημος ο καφές θα μείνει μισός. Πάω να γίνω όμορφη. Σιγουρεύομαι ότι τα λίγο μουτζουρωμένα μάτια από χθες είναι πιο λάγνα έτσι και φεύγω.
Το πλυντήριο μπορεί να τελειώσει και μόνο του.


                


Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.




Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων; Οι καλοί και οι κακοί; Αυτοί που αξίζουν και οι ανάξιοι; Τα θύματα και οι θύτες; Οι επιπόλαιοι και οι συνειδητοποιημένοι;
 Όλοι σχεδόν θυμόμαστε τους γονείς μας να μας διδάσκουν σαν παιδιά να είμαστε καλά και αντίστοιχα μεγαλώνοντας να μας προτρέπουν να γίνουμε σκληροί και ανταγωνιστικοί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Έχουμε έρθει κατά καιρούς όλοι μας σε επαφή με τοξικούς ανθρώπους. Αρπακτικά, που προκειμένου να επιβιώσει αλώβητο το εγωιστικό τέρας, που με επιμέλεια συγκατοικεί με τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, είναι ικανοί να τσαλακώσουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να περάσουν σαν οδοστρωτήρας από την ζωή σου. Σαν να μην έχεις καμία αξία.
Εκεί είναι και η κόκκινη γραμμή μας. Που συνειδητά η ασυνείδητα καλείται ο καθένας από εμάς να την προστατέψει. Άλλοι το καταφέρνουν και άλλοι όχι.

Πολλοί από αυτούς που δεν το κατάφεραν, επικαλέστηκαν την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη!
Τι όμορφη λέξη....αγάπη.  Μη την επικαλούμαστε χωρίς λόγο και αιτία.
Αγαπώ σημαίνει μπήκα στον κόπο να σε γνωρίσω. Πολλές φορές με ξενύχτησε η σκέψη σου, μπήκα στη θέση σου, είδα τις πληγές σου (μερικές τις έχω και εγώ) και τις αγάπησα και αυτές.

Σε ανέλυσα και είδα φόβους που δεν παραδέχεσαι. Αγάπησα τις αδυναμίες σου γιατί και αυτές είναι η μοναδικότητα σου. Αγαπώ τον μοναδικό σου τρόπο, σε κοιτάζω στα μάτια και αγαπώ τις σωματικές αντιδράσεις σου.
Αγαπώ σημαίνει σε σέβομαι. Σε θαυμάζω, για τα μικρά η μεγάλα επιτεύγματα σου, για ανόητα μικρά πράγματα που δεν έχεις ιδέα. Αγαπώ την περπατησιά σου, την φωνή σου, τα πράγματα που αγγίζεις. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να φέρω λεπτομέρειες από το σώμα σου, εκεί, ολοζώντανες μπροστά μου. Μπορώ να σε μυρίσω και να σε ακούσω ανά πάσα στιγμή.

Αγαπώ τα χέρια σου....παράξενο και όμως τα λατρεύω....αυτά έχω ανάγκη να με αγγίξουν με χίλιους δύο τρόπους.  Να μου χαϊδέψουν τα μαλλιά όταν έχω ανάγκη από παρηγοριά. Να με κλείσουν μέσα τους όταν θέλω ασφάλεια. Να με κρατήσουν όταν κάνω λάθη. Απλά να με αγγίζουν όταν δεν υπάρχουν λόγια για να χρησιμοποιήσει κανείς. Να μου κρατάνε τα δικά μου χέρια. Να με συνεφέρουν από τους παροξυσμούς μου. Γραφική η αγάπη; Όχι αν σκεφτεί κανείς ότι τα χέρια της μάνας κάνουν θαύματα...και αυτό αγάπη είναι, άλλου είδους, αλλά αγάπη.

Αγαπώ σημαίνει θέλω να χαίρεσαι και να γελάς και αν περνάει από το χέρι μου να ευτυχείς. Αγαπώ σημαίνει σου δίνω την μπουκιά από το στόμα μου όχι γιατί πεινάς, μα γιατί θέλω να γευτείς ότι γεύομαι. Αγάπη είναι σε καμαρώνω, σε υπερασπίζομαι και πηγαίνω κόντρα σε όλα, γιατί μόνο εγώ που αγαπώ ξέρω. Και αυτή η γνώση είναι κινητήρια. Όταν σε αγαπώ θέλω να έχεις πρόσβαση στη ζωή μου και στο σώμα μου.
Και εκεί είναι η κόκκινη γραμμή που σε αφήνω να περνάς, δεν με τσαλαπατάς, σε αφήνω να έχεις πρόσβαση γιατί το έχω ανάγκη. Δεν είναι η έλλειψη αξιοπρέπειας που έχω, είναι η θέση που έχεις στην καρδιά μου. Τα δικά μου συναισθήματα είναι που σε κάνουν μοναδικό στην δικιά μου ζωή. Δεν τυχαίνει, το επιλέγεις. Έχεις φανταστεί ποτέ μάνα να μην αγκαλιάζει το παιδί της επειδή έκανε μια βλακεία; Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.

Αγαπώ σημαίνει είμαι εδώ και σε παρηγορώ όταν πέφτεις και ματώνεις τα γόνατα σου και όσο και αν προσπάθησα να σε προφυλάξω, να μη σου πω ''εγώ στα έλεγα''.

Δεν έχει πόνο όλο αυτό; Σαφώς. Μα γιατί να προστατευόμαστε από την ζωή; Όταν δεν θέλουμε να πονάμε, φοβόμαστε να ζήσουμε.
Κανείς δεν μας λέει, πως πραγματικά είναι η ζωή. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή είναι χαρά και γέλιο, μαγεία και θαύμα, ακόμα και έκσταση. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή μπορεί είναι πόνος και στεναχώριες, απελπισία και δάκρυα.

Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ όμως δεν θέλω να χάσω τίποτα. Θέλω να αγκαλιάσω την ζωή, θέλω να γνωρίσω τα πάντα.
Δεν είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου και να μην ξέρω τι θα πει κλάμα. Γι' αυτό έχω τους δακρυϊκούς πόρους. Αν δεν ήμουν φτιαγμένη για να κλαίω δεν θα τους είχα. Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς. Τα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά μετά.....

 

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα


Κάπου διάβασα πως οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα και μου άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισα να γράψω κάτι γι' αυτό.
Το αποτέλεσμα ήταν να γράφω και να σβήνω προτάσεις συνέχεια. Δεν έβρισκα μια ολοκληρωμένη πρόταση που δεν αναιρούσε την προηγούμενη.

Μα πως γίνεται να μην μπορώ να γράψω για κάτι που το πιστεύω απόλυτα?

Μίλησα γι' αυτό σε μία φίλη. Με ξέρει σαν την παλάμη της. Και ήταν ξεκάθαρη.
Δεν μπορώ, τουλάχιστον εγώ, να γράψω γι' αυτό. Στην αρχή με στεναχώρησε, μετά κατάλαβα το γιατί.

Όσο και να πιστεύω τελικά ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα. Ότι υπάρχει δηλαδή μια διαρκής αναζήτηση στην ζωή μας, δεν μπορούσα να υπερασπιστώ το ότι δεν έχουμε ρίζες. Και εγώ έχω ρίζες.

Υπέροχα παιδικά χρόνια, στιγματισμένα συνάμα από τραγικά γεγονότα. Και πολλά, πάρα πολλά ματωμένα γόνατα.

Έχω έναν δικό μου τόπο πάνω σε ολόκληρη τη γη. Δεν είναι σπουδαίος, αλλά η καρδιά μου όπου και να ζει, είναι μισή παρατημένη εκεί, να με προσμένει για άλλη μια αντάμωση. Εκεί είναι όλα διαφορετικά. Είναι ολόκληρα.

Έχω γνωρίσει και αγαπήσει ανθρώπους μεγαθήρια, που μου καθόρισαν χαρακτήρα. Και ακόμη και αν δεν είναι κοντά μου, νοερά τους αναζητώ. Και κάποια βράδια πριν κοιμηθώ, παρακαλάω να τους ονειρευτώ. Να ξανά θυμηθώ τις συμβουλές τους, την μεγάλη τους αγκαλιά, να ξανά νιώσω λίγο την αύρα τους. Πόσο ευλογημένη είμαι, που με αγάπησαν και με καθοδήγησαν.

Και έχω αμετακίνητες αξίες. Σαν τεράστια βουνά. Δεν πρόκειται να αλλάξουν ακόμα και αν με προδόσουν όλες. Μία προς μία και βασανιστικά. Κυλάνε στο αίμα μου. Πιστό σκυλί τους αιώνιο εγώ.

Έζησα σε πολλά μέρη, άλλαξα γειτονιές και καλημέρες.
Μα σε όσα μέρη και να περιπλανήθηκα. Σε όσα μέρη και να σκόρπισα τα χρόνια μου. Όσους ανθρώπους κι αν άφησα να με γνωρίσουν, δεν έπαψα ποτέ να είμαι ένα δέντρο.

Και οι καινούριες αρχές ήταν πολλές. Αφού πάντα μου φάνταζαν συναρπαστικές περιπέτειες. Τώρα, ίσως να κουράστηκα λίγο. Μα στη πρώτη ευκαιρία πάλι θα κάνω επανεκκίνηση. Αρχίζει σαν ιδέα, μετά έρχεται ο ενθουσιασμός, καταλήγει σε έρωτα για αυτό που θα κάνω και μετά δεν με σταματάει τίποτα.

Έκανα αναζητήσεις, πειραματίστηκα, περιπλανήθηκα, εγκατέλειψα.

Και πάλι δέντρο νιώθω όμως. Και ίσως αυτό να μην είναι και τόσο κακό.
Μπορώ να ψηλώνω, να ανοίγω κλαδιά. Να έχω τις εποχές μου.
Να λυγώ στον άνεμο για να μη σπάσω. Να χαίρομαι τον ήλιο, την βροχή και την ξαστεριά. Μπορώ να ξεκουράσω περαστικά, ταξιδιάρικα πουλιά.

Μα το χαρακτηριστικό μου αυτό που με ταυτίζει απόλυτα μαζί του είναι ένα. Οι ρίζες.

Μπορεί να με βλέπεις σαν τσιγγάνα να ψάχνω μόνιμα μια πατρίδα που ίσως δεν βρεθεί ποτέ. Μπορεί κάποιες φορές η προσαρμοστικότητα μου στη καινούρια πρόκληση να αγγίζει την τελειότητα.

Μπορεί να μη τις βλέπεις με γυμνό μάτι. Αλλά υπάρχουν. Είναι οι δικές μου ρίζες, που με κάποιο μαγικό τρόπο με ακολουθούν.
Δεν ξεριζώνονται για να με ακολουθήσουν. Απλώνουν κάτω από τα πόδια μου. Τις νιώθω. Και με το καιρό βαθαίνουν και πιο πολύ, ώστε να με κάνουν ολοένα και πιο δυνατή.

             
                 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Άνθρακας ο χρυσός.


Η σιωπή είναι χρυσός. Προβληματίστηκα πολύ τα τελευταία χρόνια με το κουσούρι μου εκείνο. Ξέρετε ποιο, αυτό που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Βλαστήμησα τις στιγμές εκείνες που ενώ δεν ήθελαν απάντηση, εγώ την έδινα. Την έδινα για να δείξω πόσο έξυπνη είμαι και φυσικά αποδείκνυε πολλές φορές περίτρανα την ηλιθιότητα μου. Όταν λες κάτι πρέπει να ζυγίζεις και τον άλλον. Αν θέλει να το ακούσει η του είναι αδιάφορο.
Πόσες και πόσες φορές δεν διαπληκτίστηκα με φίλες μου που μου εξηγούσαν ότι είναι αρετή να ξέρεις πότε να κλείνεις το γαμώστομα σου. Και δεν λέω για ατάκες που με ρεζίλεψαν. Με αυτές γελάω ακόμα. Μιλάω για την έκθεση. Όταν λες κάτι, περιμένεις μια αντίδραση που θα σε δικαιώσει και αν η αντίδραση δεν είναι η θεμιτή έχεις ανεπανόρθωτα εκτεθεί και εσύ και τα αισθήματα σου και οι απόψεις σου.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να κρατήσω τον χρυσό για την πάρτη μου, αλλά αυτό το αλάφρωμα που νιώθεις όταν τα έχεις πει όλα και τα έχει πάρει πια το ποτάμι, μπορεί να είναι και πλατίνα.

Υπάρχει κάτι οξύμωρο όμως στη σχέση μου με την σιωπή.
Παρ' ότι υπήρξα πολύ λίγες φορές στη ζωή μου σιωπηλή, γοητεύτηκα από ανθρώπους σιωπηλούς. Είναι εκείνη η αίσθηση μυστηρίου που σου αποπνέει εκείνος ο λιγομίλητος τύπος σε μια παρέα. Εκείνος που ακούει μια συζήτηση απόμακρος, ίσως λίγο απαξιωτικά και δεν μιλάει παρά μόνο για να πει μία ατάκα, με εκείνο τον στόμφο που σε πείθει ότι μέσα της κρύβεται η ουσία μιας συζήτησης δύο ωρών. Τι δέος Θεέ μου!!!! Παραμυθιάστηκα πολλά χρόνια με αυτήν την υπέροχη διαφορετικότητα. Και το ακατάκτητο της.

Με εξίταρε τόσο πολύ το ότι ο άλλος δεν έκθετε τον εαυτό του, που συνειρμικά τον ταύτιζα με θησαυρό. Έναν θησαυρό που θα καιγόμουν για να τον ανακαλύψω. Εγώ και μόνο εγώ.
Όλο αυτό έχει άλλη βαρύτητα όταν γίνει χρόνια πραγματικότητα. Επίσης, είναι διαφορετικό όταν συμβαίνει σε μια φιλία και σε έναν έρωτα. Σε έναν τέτοιο έρωτα η αποπλάνηση είναι μοιραία. Είναι κάτι που ο καιρός στο φουντώνει, είναι σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό σου.  Όταν θα σου αποκαλυφθεί ένας τέτοιος άνθρωπος, θα είναι το όγδοο θαύμα του κόσμου. Και αυτό δεν θα είναι του αρχαίου, αλλά του σύγχρονου και εννοείται όλο δικό σου.

Και ξαφνικά, πέφτει το πέπλο εκείνο του μυστηρίου και σου αποκαλύπτεται αυτός ο θησαυρός. Εντάξει, κόπιασες αλλά τον βρήκες.
Το κλειδί τελικά δεν ήταν και τόσο καλά κρυμμένο, εσύ δεν το έβλεπες. Το παίρνεις ευλαβικά, ξεκλειδώνεις το συρτάρι και διστακτικά το ανοίγεις. Διστακτικά γιατί στο περιεχόμενο αυτού του συρταριού έχεις επενδύσει πολλά.
Το συρτάρι είναι ανοιχτό, εσύ κάθεσαι και το κοιτάς με έκπληξη. Δεν υπάρχει κάτι να σε βοηθήσει τώρα, ούτε μία δικαιολογία.
Το συρτάρι είναι άδειο.
Πάρε το απόφαση. Το συρτάρι δεν άδειασε τώρα, πάντα ήταν. Ο θησαυρός δεν έκανε φτερά, δεν υπήρξε ποτέ.
Συγκεντρώσου και θυμήσου. Εξαπατήθηκες.

Αυτό νομίζω ήταν μία από τις μεγαλύτερες πλάνες της ζωής μου.
Με τα χρόνια αυτός ο άνθρωπος θα σου πετάξει κάποια ψίχουλα ακριβώς την ώρα που θα βρίσκεσαι σε συναισθηματική απελπισία και θα ψάχνεις το κάτι παραπάνω, ώστε να το καταπιείς αμάσητο. Είναι και αυτό ένα ταλέντο.

Όταν η παρέα θα μιλάει για πολιτικά αυτός θα σιωπήσει. Όταν θα μιλάνε οι άλλοι για αξίες ζωής εκείνος θα βρει την ευκαιρία να πάει προς νερού του. Και τα χρόνια περνάνε και εσύ αναρωτιέσαι τι πάει λάθος σε αυτόν τον τύπο. Ούτε τι ψηφίζει δεν ξέρεις, την άποψη του δηλαδή για τις παραμέτρους που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν την κοινωνία στην οποία θα ήθελε να ανήκει.
Αυτός ο τύπος πάσχει και από χαμαιλεοντισμό (αν υπάρχει τέτοια λέξη η την επινόησα μόλις τώρα), ανάλογα την παρέα αλλάζει και την στάση ζωής του για να είναι αρεστός στους υπολοίπους που εκφράζουν το κατιτίς τους. Εσύ το ονόμασες έξυπνη προσαρμοστικότητα.

Δεν είναι πως δεν έλεγε την άποψη του από θέση, είναι ότι δεν είχε άποψη, ούτε θέση. Αυτού του τύπου οι άνθρωποι δρούνε από ένστικτο επιβίωσης. Και μόνο. Δεν υπάρχει καμιά φιλοσοφία πίσω από αυτό, καμία στάση ζωής. Συνήθως συμπεριφέρονται σαν καθρέπτες. Αν την δεδομένη στιγμή κάποιος απέναντί τους, τους δείχνει το καλό, θα το μιμηθούν γιατί αυτό θα τους εξυπηρετήσει. Μπορώ να δώσω δεκάδες χαρακτηριστικά σε έναν τέτοιο άνθρωπο μα ο τυχοδιωκτισμός περικλείει τα περισσότερα και γεννάει τα υπόλοιπα.

Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε πώς άλλαξε κάποιος? Η ζοφερή αλήθεια όμως είναι ότι δεν άλλαξε ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν ήταν κάτι. Λειτουργούσε σαν καθρέπτης και αντανακλούσε εσένα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε πουλήσει μόλις βρει κάτι βολικότερο, που θα τον εξυπηρετεί στην εκάστοτε περίσταση. Μνήμη δεν έχει, το υπογράφω. Και όταν δεν είπε κάτι ήταν γιατί απλά δεν είχε κάτι να πει. Η συμπεριφορά του, η ζωή του και οι επιλογές του είναι πάντα σε άμεση συνάρτηση με τους ανθρώπους που έρχεται σε επαφή. Το κακό, κακό θα φέρνει και το καλό σίγουρα όχι κάτι καλύτερο.

Τώρα η επιμονή μου να εξιδανικεύω καταστάσεις με εγκατέλειψε, για να πάρει τη θέση της η ανάγκη μου να κατανοήσω γιατί αντιλήφθηκα τόσο αργά, πόσοι τέτοιοι κυκλοφορούν εκεί έξω.
Τώρα μπορώ να κυλιστώ στο πάτωμα και να γελάσω υστερικά για τις φορές που νόμιζα πως είχα επιρροή πάνω τους γιατί τάχα με εκτιμούσαν. Κουμάντο έκανα. Μόνο αυτό.

Δεν αποπλανήθηκα, παραπλανήθηκα. Άτιμε έρωτα. Αχόρταγε για το τίποτα.


            




Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι


Πότε αρχίζει και τελειώνει κάτι?
Κατάλαβες την άρχη, για να καταλάβεις και το τέλος, άλλωστε? Δικά σου είναι όλα.
Η αρχή σου και το τέλος σου. Ποτέ δεν είσαι άμοιρος στις ευθύνες σου. Εσύ κινείς τα νήματα. Εσύ έχεις το γκάζι και το φρένο. Έτσι νομίζεις. Μα η ζωή δεν είναι αυτοκίνητο. Και αυτοκίνητο να ήτανε μια ζημιά θα στην έβγαζε ξαφνικά.

Πόσα έχεις τελειώσει, για να τα ξαναρχίσεις αμέσως μετά. Πόσα όχι τα διαδέχτηκε ένα ναι. Ποιος θα σε αλλάξει, αν όχι εσύ ο ίδιος.
Ψυχραιμία θέλει. Δεν γίνεται να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων πάντα. Άσε και κάτι στην τύχη του.
Αυτή η εμμονή σου ότι ελέγχεις την ζωή σου, ότι την έχεις τακτοποιημένη σε κουτάκια με ταμπελίτσες και καλλιγραφικά γράμματα. Αφέσου να κάνεις λάθη. Αυτό είναι που σε καίει. Τα λάθη. Όμως στην προσπάθεια σου να μην τα κάνεις, κάνεις άλλα χειρότερα.
Βγες έξω στον ήλιο και κοιταξέ τον κατάματα. Δώσε μια υπόσχεση στον εαυτό σου και χάιδεψε τον λίγο. Δώσε μια υπόσχεση σαν αυτήν που έδωσες χθες το βράδυ σε μία φίλη σου, αύριο θα ξημερώσει μία καινούρια ζωή. Αποφάσισε πως και το πρόβλημα και η λύση είσαι εσύ. Δεν έχει νόημα να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια, ένα βήμα την φορά αρκεί.

Αν θέλεις να ουρλιάξεις, ούρλιαξε και μη δίνεις δεκάρα για το ποιος θα σε ακούσει. Αν θέλεις να χαιδέψεις τα μαλλιά του κάντο. Αν το δεχτεί εντάξει, αν όχι δεν σημαίνει πως ήτανε λάθος. Δεν θα αναρωτιέσαι ποτέ όμως, για τα αν και τα μήπως.
Και επιτέλους σταμάτα να σκέφτεσαι. Θα έρθει το γραμμένο θες δεν θες. Προσπαθώντας να προλάβεις το κακό στο αύριο, χάνεις το καλό στο τώρα. Και να θυμάσαι, δεν υπάρχει για όλα μία εξήγηση. Και αναρωτήσου είσαι σίγουρη ότι την θες?