Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Με το μπαρδόν αλλά κλάταρα.



Ναι, εντάξει μην κάνετε έτσι. Να με συγχωρείτε που σας ξεβόλεψα. Αλλά να μωρέ, νομίζω κλάταρα.
Τι, δεν πρέπει να το λέω? Είναι που βαρέθηκα να παραμιλώ. Είναι που έλεγες και τις λέξεις συλλαβιστά, γιατί νόμιζες πως δεν θα καταλάβω. " Για τι ε χεις τα νε υρα σου α γα πη μου". "Τίποτα ρε παιδί, δεν έχω νεύρα, σπάσανε προ πολλού "

Γαμώτο. Ξέρω πως δεν έπρεπε να το πω. Σε κοιτάζουν στο μάτι, να δουν αν γυαλίζει. Αν, λέω αν υπάρχουν άνθρωποι που θα σε ακούσουν, χωρίζονται στις εξής τρεις κατηγορίες.
Οι ευθυνόφοβοι. Αυτοί που φοβούνται πως έχουν βάλει το χεράκι τους στα σπασμένα σου και προσπαθούν να σε πείσουν, ότι φταίνε τα πάντα εκτός από εκείνους, οι επιλογές σου, το ξερό σου το κεφάλι, ο παλιοχαρακτήρας σου. Συνήθως σε χειροτερεύουν.
Οι εγωκεντρικοί. Αυτοί είναι σίγουροι ότι ευθύνονται, αφού έτσι και αλλιώς η γη γυρνάει γύρω τους. Σε αυτή την περίπτωση, αφού το επεξεργαστούν και σκεφτούν " Ρε λες να πάθει τίποτα η τρελή εξαιτίας μου" θα σου πούνε ομορφιές..... Έχεις όλα τα καλά. Τι σου λείπει? Προσπάθησε λίγο ακόμα. Συνήθως εξαφανίζονται. Ναι καλέ, για το καλό σου.
Και η τρίτη κατηγορία, μη σου τύχει, είναι ευθυνόφοβοι και εγωκεντρικοί μαζί. Εκεί αρχίζει το γλέντι. Με αυτούς αν δεν γίνεις βουλιμική, φτηνά την γλιτώνεις.

Και μη πει κανείς ότι η ζωή είναι ωραία. Το ξέρω. Απλά δεν χωράω πια στη δικιά μου.

Τι ξεστόμισα βρε παιδιά? Γιατί, σάμπως και δεν σου είχε περάσει από το μυαλό? Ε να με συγχωρέσει τότε η αφεντιά σου για το θράσος μου. Δεκάρα δεν έδινες.
Άκου να το πω! Και τώρα να σε βάλω σε σκέψη τι θα μπορούσες να κάνεις για μένα. Εννοείτε καλέ, όχι κάτι που θα χρειαζόταν να μου αφιερώσεις χρόνο, όχι κάτι που θα σε ξεβολεψει, όχι κάτι δαπανηρό. Για τέτοια ήμαστε?
Γιατί είμαστε πουλάκι μου τελικά? Εγώ το δήλωσα, αυτό που φοβόσουν καιρό. Το φοβόσουν καιρό? Για τα επόμενα κράτα. Εγώ μια φορά, τα έπλυνα τα χέρια μου. Εμένα που με βλέπεις τα μεγαλύτερα μπουρλότα στα κλαταρίσματα μου τα έβαλα.

Αυτό, που έχω γαϊδουρινή υπομονή  σου άρεσε έτσι? Αλλά όταν μου τελείωνε πως νόμιζες ότι θα κλώτσαγα, κυριλέ? Κάτω από το τραπέζι? Γαϊδούρι θα συνέχιζα να είμαι και σαν τέτοιο θα κλώτσαγα.

Τι τώρα κατάλαβες πως δεν είμαι τέλεια? Συγνώμη μάτια μου, τα έκανα όλα, πριν το ξεστομίσω.
Πήρα φόρα και βάρεσα το κεφάλι μου στο τοίχο. Το σπίτι μου είναι μικρό και η φόρα δεν ήταν αρκετή.
Ήπια όλο τον Βόσπορο. Όχι σε ένα βράδυ καλέ, μήνες τον προσπαθώ. Σταμάτησα λίγο πριν την κίρρωση.
Σκέφτηκα να φύγω μετανάστρια, ξέρεις πόσα παίρνουν οι καθαρίστριες στην Ελβετία, 50 ευρώ την ώρα. Μετά θυμήθηκα την μάνα μου που με λέει ανοικοκύρευτη.
Από το καλάθι των άπλυτων έβγαλα το καπάκι. Σκέφτηκα δεν μπορεί, θα τον εξιτάρω "Θα βάζεις καλάθι καρδιά μου κάθε φορά που θα αλλάζεις εσώρουχα και θα μετράμε πόντους. Εντάξει?" Ήσουν άστοχος. Γενικώς.

Όλα τα έκανα. Όχι για μένα, για τα νεύρα μου. Η ηρεμία όμως δεν ερχότανε.
Ερχόντουσαν όλα τα άλλα όμως. Η ΔΕΗ, το τηλέφωνο, τα κοινόχρηστα, το ενοίκιο. Όχι, να πέσει φωτιά να με κάψει, ανάμεσα στο έναντι και το εκκαθαριστικό, ερχόσουν και εσύ. Και δυο φορές να μη σου πω.
Παραλογίζομαι? Πάλι? Κοίτα για να μην αγχωνόμαστε. Κλάταρα, στο είπα. Ναι, εντάξει, δεν ξέρεις να το διαχειριστείς. Το καταλαβαίνω. Μη δω οίκτο μόνο. Μόνο αυτό.
Υποκρίθηκα καιρό πως δεν ζω εδώ, σε αυτή την χώρα, που όλα με ενοχλούν, που μου κλέβουν τα όνειρα, για να μου τα επιστρέψουν μαζί με τη σύνταξη που δεν θα πάρω. Η κρίση εξαπλώθηκε παντού, στην ηθική μας, στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν θέλω άλλο. Ευχαριστώ. Τι δεν ήξερες πως είχα τέτοιες ανησυχίες? Με το μπαρδόν κιόλας.

Αν ήταν καλοκαίρι, θα απλωνόμουν στη πετσέτα μου, σε απόμερα βράχια, να μην ακούω θορύβους, μέχρι να έρθω να σταφιδιάσω. Και θα καταργούσα και τα παπούτσια. Πόσο με πνίγουν τα παπούτσια. Στο λαιμό. Και εσύ με πνίγεις, καιρό τώρα. Κάνεις θόρυβο. Ξαφνιάστηκες έτσι? Με είχες για κακό σκυλί. Ε καλά τώρα, δεν ψόφησα, αλλά τυραννιέμαι. Ένα διάλειμμα θέλω. Και το δικαίωμα να είμαι ελεύθερος άνθρωπος.
Δεν αντέχω τους θορύβους. Τις τηλεοράσεις. Τις αψιμαχίες. Τις κόρνες. Αυτούς που φωνάζουν. Αφού έχεις άδικο ρε φίλε, τι φωνάζεις?

Αν είναι να έρθεις και εσύ, έλα αθόρυβα. Βάλε μουσική αν θες, μόνο αυτήν αντέχω. Και προς θεού μη με αγγίζεις, νομίζω πως με λυπάσαι. Μόνο κανε μου έρωτα. Αν θες.
Α μην ξεχάσεις να χαμογελάσεις φεύγοντας. Αθόρυβα.

Και για την ιστορία. Μη με φοβάσαι. Έτσι παίρνω φόρα. Από πάντα.
Και αν πέσεις σε κανένα μήνα πάνω μου σε κάποιο νησί, με την καπελαδούρα μου, τα μεγάλα μου γυαλιά και το μαγιό με τις πούλιες, να πίνω cocktail με ύφος Audrey Hepbur. Όχι δεν θα κάνεις λάθος. Έτσι είμαι εγώ.




Δεν υπάρχουν σχόλια: