Ανοχή από ενοχές.

Και ξυπνάς ένα ανοιξιάτικο βράδυ και είσαι 33 και βλέπουμε... όχι πως τα έκλεισες τώρα, μα να, χαστούκισες το δεκαεξάχρονο που νόμιζες πως ήσουν και όταν συνήλθες από το σοκ, ήσουν 33 και βλέπουμε....

Τώρα δηλαδή βλέπεις? 
Αρχίζεις και μετράς. Σου τελειώνουν τα δάχτυλα. Συνεχίζεις. Έτσι και αλλιώς, όταν οι άλλοι σταματούσαν, εσύ πάντα συνέχιζες. Άλλοι το έλεγαν πείσμα, άλλοι αυτομαστίγωμα, άλλοι φόβο αποτυχίας, εγώ τείνω να καταλήξω στο ότι δεν υπήρχε αίσθηση του χρόνου. Που είχαμε μείνει? Α ναι, στο μέτρημα.

Μετράς τους τοίχους με τους οποίους είχες μετωπική, γκρεμούς που πήδηξες, ρέματα που διέσχισες, κοντέρ που μηδένισες. Και τώρα βλέπεις?

Κάτι διακρίνω. 
Ανοχή. Ανοχή από ενοχές. Όταν αρχίζεις και βλέπεις συγκαταβατικά τον κόσμο γύρω σου, αισθάνεσαι την ανάγκη να τον ανεχτείς. 
Και τον ανέχεσαι. 
Εκεί βρίσκεται και το μυστικό, στην ισορροπία που θα κρατήσεις. Αν υπάρχει, αλλιώς καταλήγεις ανισόρροπος, να τυραννιέσαι μέσα στους παραλογισμούς.

Έχει συμπτώματα η ανοχή. 
Είναι εκείνη η στιγμή που το βλέμμα φεύγει λίγο πάνω δεξιά σαν αλλήθωρος και η φράση ''εστίαζω το βλέμμα μου κάπου'' περιορίζεται στα νευρολογικά ιατρεία, το χέρι έρχεται σιγά σιγά να στηρίξει το κεφάλι που παίρνει την κατιούσα και το μυαλό τρέχει με ταχύτητα φωτός.... Μα είσαι ανήμπορη να αρθρώσεις έστω και μία λέξη. ''Μ'ακούς'', σε ρωτάνε, ''βέβαια βέβαια'', απαντάς από κεκτημένη ταχύτητα. Κι ας μοιάζεις εκείνη την ώρα σαν την Αστέρω έτοιμη να απαγγείλει ποίημα. 
Συνήθως δεν το καταλαβαίνει κανείς, το στήθος τους πάει να σκάσει σαν παραγεμισμένη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα, η φωνή τους δυναμώνει,  αφού δεν απαντάς σημαίνει πως έχουν δίκιο.... Βέβαια..

Και τι να πεις δηλαδή? Ξέρεις, μπορεί και να σε λυπάμαι τελικά και επειδή σε βλέπω σαν άτομο ''ειδικής μεταχείρισης'', θα σου λέω ναι, μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά που λέει και το τραγούδι?.... Και άντε να σου αποκαλύψω τον λόγο που σε ακούω σαν κωφάλαλη νεράιδα... εσύ θα τον καταλάβεις?